Sercem każdego warsztatu był piec opalany drewnem. Wypalano w nim flizy dwukrotnie – pierwszy raz na biskwit i drugi raz poszkliwione i pomalowane. Za każdym razem należało maksymalnie wykorzystać przestrzeń w piecu. Przy pierwszym wypale nie było problemów – wysuszone gliniane płytki bez szkliwa dało się układać jedną na drugiej. Trudniej było przy drugim wypale, ponieważ szkliwione powierzchnie fliz nie mogły się ze sobą stykać. Groziło to ich zlepieniem w czasie wypału i stratą materiału. Dlatego poszkliwione flizy układano „pleckami” do siebie. Stawiano je również na specjalnych cienkich glinianych wałeczkach, dzięki czemu były stabilne. Między tymi, które były zbliżone do siebie powierzchnią ze szkliwem, zostawiano minimalną przerwę, by nie zespoliło się ono przy dolnych krawędziach.
Niestety często po otworzeniu pieca znajdowano źle wypalone flizy, które z różnych powodów się nie udały. Trafiały się płytki zlepione szkliwem, bywały również takie, z których spłynęła malatura. Na niektórych pojawiły się charakterystyczne marszczenia i bąble, na skutek zbyt wysokiej temperatury wypału (te mogły akurat znajdować się w strefie najwyższej temperatury w piecu). Wady na flizach powstawały również z powodu niedokładnego przetarcia biskwitowej płytki z kurzu przed pokryciem jej szkliwem.
W zbiorach Rijksmuseum w Amsterdamie znajduje się przepiękny panel ścienny, wykonany ze 154 fliz, na którym przedstawiono wnętrze warsztatu ceramicznego. Przez trzy poziomy budynku przechodzi komin ogromnego pieca. Na samym dole pokazano pracę robotników opalających piec i przygotowujących glinę. Na drugim poziomie sprytnie uwijają się ceramicy pracujący na kołach garncarskich, układający gotowe naczynia do suszenia i szykujący je do wypału. Dzieło wieńczą herby założycieli manufaktury – Jana Steensma, Hero Huntera, Wijbe Steensma i Johana Tichelaara. Panel został wykonany na pamiątkę powstania w 1737 roku manufaktury ceramiki w Bolsward. Ma on prawie 183 cm wysokości i 144 cm szerokości.
