Olicowanie umywalni przy refektarzu konwentu w malborskim zamku jest jednym z najbardziej złożonych, zarówno pod względem konstrukcji, jak i różnorodności płytek, które wykorzystano do jego realizacji. Składa się ono z ponad 600 fliz wykonanych w przedziale czasowym od I połowy XVII do II połowy XVIII wieku w różnych warsztatach holenderskich.
Płytki ceramiczne w umywalni pojawiły się w 1894 roku. W związku ze zbliżającą się wizytą cesarza Wilhelma II, której główna część miała się odbyć w refektarzu konwentu, Konrad Steinbrecht zdecydował, by wnękę z lawaterzem i dwie przylegające do niej ścian pokryć holenderskimi flizami. Biało-niebieskie kafelki położono na bardzo złożonej architektonicznie powierzchni, zachowując jednak pewien sens ich ułożenia. Mimo różnorodności przedstawionych na nich scen, podzielono je tematycznie – na ścianę po lewej stronie umywalni trafiły w większości flizy z motywami biblijnymi ze Starego Testamentu, a na ścianę po prawej – flizy z przedstawieniami z Nowego Testamentu, poprzeplatane gdzieniegdzie kafelkami z motywami marynistycznymi i pasterskimi. We wnęce tuż nad kamienną misą ułożono, odznaczającą się na tle pozostałych płytek, kompozycję z fliz pejzażowych, z przedstawieniami wpisanymi w podwójną ośmioboczną ramę.
Umiejscowienie olicowania oraz wyjątkowo mocna zaprawa wiążąca flizy ze ścianą pozwoliły im przetrwać II wojnę światową bez większego uszczerbku. Umywalnia znajduje się na trasie turystycznej, można ją więc obejrzeć bardzo dokładnie podczas zwiedzania zamkowego wnętrza.
W 2018 roku Muzeum Zamkowe w Malborku wydało dwutomową publikację “Holenderskie flizy na dawnych ziemiach polskich i ościennych”. W tomie pierwszym autorzy – prof. dr hab Piotr Oczko i Jan Pluis – bardzo dokładnie opisują to olicowanie, przyglądając się mu niemal płytka po płytce. Książka zawiera bardzo szczegółowy opis wszystkich fliz, z dokładną atrybucją i datowaniem.
